یک شاخه گل ۳۷۵

همچون درخت بادیه سعدی ز برق شوق

آری خوشست وقت حریفان به بوی عود

سوزان و میوۀ سخنش همچنان تَر ست

وز سوز غافلند که در جان مجمر ست

سعدی (غزل)

در میان آثار شیخ اجل، سعدی شیرازی، ابیاتی وجود دارد که از رقت اندیشه و نازک خیالی لبریز است و مضمونی تازه و نکته ای غریب در آن به کار رفته ، ولی سادگی بیان و شفافی و تابناکی کلمات سعدی آن چنان خواننده را مجذوب و مسحور می کند که از توجه به غرابت مضمون و قوت تعبیر و نازکی اندیشه غافل می نماید ، مانند دوبیتی که در آغاز این برنامه به سمع رسید و ابیاتی نظیر این اشعار.

به زیورها بیارایند وقتی خوبرویان را

تو با این حُسن نتوانی که روی از خلق درپوشی

تو سیمین تن چنان خوبی که زیورها بیارایی

که همچون آفتاب از جام و حور از جامه پیدایی

قوامی (آواز)

دریچه ای ز بهشتش به روی بگشایی

به از تو مادر گیتی به عمر خود فرزند

هر آنکه با تو وصالش دَمی میسرشد

گذشت بَر من از آسیب عشق آنچه گذشت

دو روزه باقی عمرم فدای جان تو باد

که بامداد پگاهش تو روی بنمایی

نیاورد که همین بود حد زیبایی

میسرش نشود بعد از آن شکیبایی

هنوز منتظرم تا چه حکم فرمایی

اگر بکاهی و بَر عمر خود بیافزایی

سعدی(غزل)

به زیورها بیارایند وقتی خوبرویان را

تو با این حُسن نتوانی که روی از خلق درپوشی

تو سیمین تن چنان خوبی که زیورها بیارایی

که همچون آفتاب از جام و حور از جامه پیدایی