یک شاخه گل ۳۷۹

من در این صحرا نهادم پا که نخجیرم کنند

خاک گشتم خاک و دارم چشم از اهل نظر

گفتمش هندوی زلفت گفت طراریکند

گفتمش لعل تو خواهد کرد کام دل روا

گفتمش بیمار عشقت را چو جان آمد به لب

گفتمش هندوی سر مستت بُوَد دائم خراب

گفتم آن تُرک قدح نوشت بُوَد پیوسته مست

گفتمش آخر کند دردِ دلِ ما را دوا

درخم زلف بتی گردن به زنجیرم کنند

از نگاه لطف و رحمت باز اکسیرم کنند

گفتمش جادوی چشمت گفت عیاری کند

باز گفت آری کند لیکن به دشواری کند

گفت لعل جانفزای من پرستاری کند

گفت مخمور است و گاهی نیز خماری کند

گفت تسبیح است و گاهی نیز زناری کند

گفت در مستی نگاهش کار هشیاری کند

لعل خندانش تبسم کرد و گفت آری کند

تو که درد دل دیوانهٔ من می دانی

عاشق عشقم و دیوانهٔ دیوانگیم

چند دور از تو خورم خون جگر پنهانی

منم آرام که دارم سرِ سرگردانی

تو که درد دل دیوانهٔ من می دانی

عاشق عشقم و دیوانهٔ دیوانگیم

گر تو از بی سرو سامانی من دلشادی

فکر من باش شبی ور نه بیاید روزی

عاشق عشقم و دیوانهٔ دیوانگیم

چند دور از تو خورم خون جگر پنهانی

منم آرام که دارم سرِ سرگردانی

سر فرازم من از این بی سری و سامانی

که تو هم نیز به درمان دلم درمانی

منم آرام که دارم سرِ سرگردانی

مرا مسوز که نازت زکبریا افتد

لباس فقر به زاری نصیب هر کس نیست

دلم زهمرهی اشک وا نمی ماند

چو خس تمام شود شعله هم زپا افتد

خوشا تنی که بر آن نقش بوریا افتد

نه آتشی است که از کاروان جدا افتد

مرا مسوز که نازت زکبریا افتد

لباس فقر به زاری نصیب هر کس نیست

دلم زهمرهی اشک وا نمی ماند

چو خس تمام شود شعله هم زپا افتد

خوشا تنی که بر آن نقش بوریا افتد

نه آتشی است که از کاروان جدا افتد

من از تو روی نپیچم گرم بیازاری

به هر سلاح که خون مرا بخواهی ریخت

اگر به صید روی وحشی از تو نگریزد

که خوش بود زعزیزان تحمل خواری

حلال کردمت الا به تیغ بیزاری

که در کمندِ تو راحت بود گرفتاری

من از تو روی نپیچم گرم بیازاری

به هر سلاح که خون مرا بخواهی ریخت

اگر به صید روی وحشی از تو نگریزد

دراز نای شب از چشمِ دردمندان پرس

حکایت من و مجنون بیکدگر ماند

که خوش بود زعزیزان تحمل خواری

حلال کردمت الا به تیغ بیزاری

که در کمندِ تو راحت بود گرفتاری

که هر چه پیشِ تو سهلست سهل پنداری

بمردیم و نیافتیم در طلبکاری