برگ سبز ۷۶

      
          
       
گوینده: روشنک       
 

چشم بگشا كه جلوهٔ دلدار     

این تماشا چو بنگری گویی 

به تجلی است از در و دیوار

لیس فی‌الدار غیرهُ دیّار 

 
      منسوب به عطار (قصیده) 
       
گوینده: روشنک       
 

اگروطن به مقام رضا توانی کرد 

جهان ناخوش اگرصد کدورت آرد پیش  

به سایه تو زمین آفتاب پوش شود

به شاهدان زمین گرنظرفروبندی 

برآستان تو نقش مراد فرش شود

جواب آن غزل است اینکه گفت عارف روم  

توآن زمان شوی از اهل معرفت صائب   

غبارحادثه را توتیا توانی کرد

به وقت خوش همه رابا صفا توانی کرد

اگرتو دیده دل را جلا توانی کرد

نظربه پردگیان سماع توانی کرد

بساط خود اگراز بوریا توانی کرد

تونازنین جهانی کجا توانی کرد

که ترک عالم چون و چرا توانی کرد

 
      صائب تبریزی (غزل) 
       
 ترانه: آذر      
 

صبح است و صبا مشک فشان می گذرد  

برخیز چه خُسبی که جهان می گذرد

دریاب که ازکوی فلان می گذرد

گویی بِسِتان که کاروان می گذر

 
       
 

مائیم که بی باده وبی جام خوشیم

گویند سرانجام ندارید شما  

گربد نامیم وگرنکونام خوشیم

مائیم که بی هیچ سرانجام خوشیم 

 
      خیام (رباعی) 
       
 

 سوزدل عاشقان شررها دارد

نشنیدستی که آه دل سوختگان  

درد دل بیدِلان اثرها دارد 

برحضرت رحمتش گذرها دارد

 
     

مولانا (رباعی) 

       
آواز: آذر      
 

بُد مرا شب دوشین بزمکی به پنهانی 

زاهدی به میخانه سرخ رو زمِی دیدم  

پیش زاهد از رندی دَم مزن که نتوان گفت 

کزدَرُم درآمد یار با جمال روحانی

گفتمش مبارک باد برتو این مسلمانی

با طبیب نامحرم حال دَرد پنهانی

 
      شیخ بهایی (غزل) 
       
گوینده: روشنک       
  زیبد که زدرگاهت نومید نگردد باز  آن کس که به امّیدی برخاک درت افتد   
      عراقی (غزل) 
       
       
       
       
  این هم برگ سبزی بود تحفه درویش. علی نگه دارشما.    


Back to programme page