یک شاخه گل ۴۰۷

گل خواست كه چون رُخش نكو باشد و نیست

صد روی  فراهم آورد هر سالی

چون دلبر من به رنگ و بو باشد و نیست

باشد كه یكی چو روی او باشد و نیست

با عشق دلی كه آشنا نیست 

رو زآینه زنگ غیر بزدای

جام است ولی جهان نما نیست

پس نیك ببین كه جز خدا نیست

گر لاف زنم كه یار خوش خوست نیی

وین نادره تر كه از برای تو مرا

با ما به وفا و عهد نیكوست نیی

شهری همه دشمنند و تو دوست نیی

معاشران گره از زلف یار باز كنید

میان عاشق و معشوق فرق بسیار است

شبی خوش است بدین قصه اش دراز كنی

چو یار ناز نماید شما نیاز كنید

جانا تو را كه گفت كه احوال ما مپرس ؟ 

هیچ آگهی زعالم درویشیش نبود

بیگانه گرد و قصۀ هیچ آشنا مپرس؟

آن كس كه با تو گفت كه درویش را مپرس

عرق چو از رُخت ای سرو دلستان بچكد

زشرم روی تو در باغ وقت گل چیدن

زخاك لاله بر آید زلاله جان بچكد

گل آب گردد و از دست باغبان بچكد

خوش آنكه حلقه های سر زلف وا كنی

كار جنون ما به تماشا كشیده است

كردی سیاه زلف دو تا را كه در غمت

تو عهد كرده ای كه نشانی به خون مرا

دیوانگان سلسله ات را رها كنی

جانا تو هم بیا كه تماشای ما كنی

مویم سفید سازی و پشتم دوتا كنی

من جهد كرده ام كه به عهدت وفا كنی

از آن حدیث لبت بر زبان نمی رانم

زحسرت رخ چون آفتابت اندر صبح 

مرا تنی است كه گویی همین نفس برود

زمان زمان به زلال لب تو تشنه ترم

كه نازك است مبادا كه از زبان بچكد

ستاره خون شود از چشم آسمان بچكد

ترا رُخی است كه پنداری این زمان بچكد

اگر چه شعر بگویم كه آب از آن بچكد