یک شاخه گل ۴۱۷

چون خیال تو زپیش نظرم خالی نیست

سخنت را همه گوشیم و زذوق سخنت 

شرم دارم كه شكایت كنم از تنهایی

گوش بی هوش نداند كه چه می فرمایی

گر به رنگ رخ زیبای تو بودی خورشید

سخنی در خور وصلت ززبان می طلبم

همچو یاقوت نمودی فلك مینایی

ای دریغا كه زبانم نكند پویایی

قیامت دیدم آن روز جدایی

وفایی نیست گیتی را وزان است

چه بودی گر نبودی آشنایی؟

میان جان و تن رسم جدایی

هر آن غریب كه خاطر به خوبرویان داد

زخانه خیمه برون زن كه اهل دل خواجو

غریب نیست اگر خاطرش به دست آرند

شراب و دامن صحرا زدست نگذارند

طالب یاری اگر، باش گرفتار عشق

جان به چه كار آیدت  نیست چو جانان ترا؟

پا به ره عشق نه جان به سر عشق ده

پند زفرصت شنو رسته شو از بند عقل

یا كُشدت عشق یار یا كه شوی یار عشق

جان بده و جان بخر بر سر بازار عشق

دستت اگر  میرسد  پا نكش از كار عشق

خویشتن آزاد كن باش  گرفتار عشق

ای عبید این گل صد برگ بر اطراف چمن

چون ثبات فلك و كار جهان می بیند 

هیچ دانی كه سحر گاه چرا می خندد ؟

به بقای خود و بر غفلت ما می خندد

به درد دل گرفتارم  دوای دل نمی دانم

به چشم خویش می بینم كه خواهد ریخت خون دل

بیابان و شب تاریك و با من بخت من همره 

مرا از دین و از دنیا همان درد تو حاصل بس

به درد دل گرفتارم  دوای دل نمی دانم 

دلا كاریست بس مشكل من این مشكل نمی دانم

ندانم چون كنم با دل من غافل  نمی دانم

ولی بختی ست خواب آلوده من منزل نمی دانم

که من خود دین و دنیا را جزین حاصل نمی دانم

دلا كاریست بس مشكل من این مشكل نمی دانم

در خشم رفته بود ندانم سبب چه بود 

می گفتمش: چه كرده ام آخر چه گفته ام

كان ماه لب به خنده زهم بر نمی گرفت

البته نیك و بد سخن از سر نمی گرفت

برو ای یار دلارام برو

گر تو خود آب حیاتی به مثل

برو ای ماه گل اندام برو

به خدا كِت نبرم نام برو

یار میخوارهمن دی قدح باده به دست

به در میكده بگذشت و صلایی در داد

با حریفان زخرابات برون آمد مست

سر خُم را بگشاد و در غم را بر بست

طریق عشق جانان جز بلا نیست

میان صد بلا خوش باش با او

زمانی بی بلا بودن روا نیست

خود آنجا كاو بود آنجا بلا نیست

گفت معشوقی به عاشق كای فتا

گو كدامین شهر زآنها خوشتر ست

هر كجا تو با منی من خوشدلم  

هر چه گویم عشق را شرح و بیان 

گر چه تفسیر زبان روشنگرست

تو به غربت دیده ای بس شهر ها

گفت: آن شهری كه در وی دلبر ست

گر بود در قعر چاهی منزلم

چون به عشق آیم خجل گردم از آن

لیك عشق بی زبان روشن تر است

گم شدم در خود چنان كز خویش ناپیدا شدم

سایه ای بودم ز اول بر زمین افتاده خوار

شبنمی بودم زدریا غرقه در دریا شدم

راست كآن خورشید پیدا گشت نا پیدا شدم