یک شاخه گل ۴۲۸

آن شب كه من و او می گلگون زده بودیم

حّد می خورد آن كس كه خورَد باده ولی ما 

آسوده ز اندیشه زر بود دلِ ما 

بر لشكر اندوه شبیخون زده بودیم

رستیم زحّد ، چون زحّد افزون زده بودیم

گویی كه به گنجینه قارون زده بودیم

زان پیش كه مجنون زجنون دم زند ای دوست

اقبالِ همایون سوی ما داشت خود آهنگ 

ما كوسِ جنون بر سرِ گردون زده بودیم

گر باده به آهنگِ همایون زده بودیم

سینه مالا مالِ دردست ای دریغا مرحمی

در طریق عشقبازی امن و آسایش بلاست  

دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی

ریش باد آن دل كه با دردِ تو خواهد مرهمی

اهل كام و ناز را در كوی رندی راه نیست

چشمِ آسایش كه دارد از سپهرِ تیز رو  

گریه حافظ چه سنجد پیشِ استغنای عشق

رهروی باید ، جهانسوزی ، نه خامیِ بیغمی

ساقیا جامی به من ده تا بیاسایم دمی

كاندرین وادی نماید  هفت دریا شبنمی

آن شب كه من و او می گلگون زده بودیم

حّد می خورد آن كس كه خورَد باده ولی ما

آسوده ز اندیشه زر بود دلِ ما    

زان پیش كه مجنون  زجنون دم زند ای دوست

اقبالِ همایون سوی ما داشت خود آهنگ 

بر لشكر اندوه شبیخون زده بودیم

رستیم زحّد ، چون زحّد افزون زده بودیم

گویی كه به گنجینه قارون زده بودیم

ما كوسِ جنون  بر سرِ گردون زده بودیم

گر باده به آهنگِ همایون زده بودیم

سودای عشقِ خوبان از سر به در كن ای دل

دنیا و دین و دانش  در كار عشق كردی  

در كوی نیك نامی لختی گذر كن ای دل

زین كار غصه بینی كارِ دگر كن ای دل

شد تیره در هوای تو شمعِ وجودِ ما

رفتی زدستِ ما و نمردیم ای دریغ  

اشكی به دیده تو نیاورد دودِ ما

 تا چیست بی وجودِ تو سودِ وجودِ ما