یک شاخه گل ۴۳۲

      
یك شاخه گل، برنامه شماره  ۴۳۲        
           
         
(گوینده):  یك شاخه گل، برنامه شماره  ۴۳۲    
       
       
دکلمه: روشنك      
 

چه دیدم خواب شب كامروز مستم

مرا گفتی: بِبُر از جمله یاران  

چه عالم هاست در هر تار مویت

تویی معبود در دیر و كنشتم  

چو مجنونان زبندِ عقل جستم

بُریدم از همه  دل در تو بستم

بیفشان زلف كز عالم گسستم

تویی مقصود از بالا و پستم

 
      مولانا(غزل)
       
دکلمه: روشنك      
 

یارب شب دوشین چه مبارك سحری بود 

در عالم وصفش به جهانی برسیدم

كاو را به سر كشته هجران گذری بود

كاندر نظرم هر دو جهان مختصری بود

 
      سعدی(غزل)
       
دکلمه: روشنك      
 

بخت باز آید از آن در كه یكی چون تو در آید 

صبر بسیار بباید پدر پیر فلك را  

گر مرا هیچ نباشد نه به دنیا نه به عقبا 

روی زیبای تو دیدن در دولت بگشاید

تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید

چون تو دارم، همه دارم ، دگرم هیچ نباید

 
      سعدی(غزل)
       
دکلمه: روشنك      
 

با همه خلق نمودم خمِ ابرو كه تو داری 

گر حلال است كه خون همه عالم تو بریزی 

چشم عاشق نتوان دوخت كه معشوق نبیند 

ماه نو هر كه ببیند به همه كس بنماید

آنكه روی از همه عالم به تو آورد نشاید

نای بلبل نتوان بست كه بر گل نسراید

 
      سعدی(غزل)
       
دکلمه: روشنك      
 

پیش رویت دگران صورت بر دیوارند 

آنكه گویند به عمری شب قدری باشد 

عجب از چشم تو دارم كه شبانش تا روز 

نه چنین صورت و معنی كه تو داری دارند

مگر آنست كه با دوست به پایان آرند

خواب می گیرد و خلقی زغمش بیدارند

 
      سعدی(غزل)
       
آواز: محمودی خوانساری      
 

از هر چه می رود سخن دوست خوشترست  

هرگز وجود حاضر وغایب شنیده ای 

ابنای روزگار به صحرا روند و باغ  

كاش آن به خشم رفته ما آشتی كنان   

پیغام آشنا نفس روح پرورست

من در میان جمع و دلم جای دیگرست

صحرا و باغ زنده دلان كوی دلبرست

باز آمدی كه دیده مشتاق بر درست

 
      سعدی(غزل)
       
 

ساقیا بده جامی زان شراب روحانی

دین و دل به یك دیدن باختیم و خرسندیم

گیسوی پریشانش دیدم و به دل گفتم 

تا دمی بیاسایم زین حجاب جسمانی

در غمار عشق ای دل كی بود پشیمانی؟

این همه پریشانی بر سر پریشانی

 
      شیخ بهایی (غزل)
       
دکلمه: روشنك      
 

چه دیدم خواب شب كامروز مستم 

مرا گفتی: بِبُر از جمله یاران 

چه عالم هاست در هر تار مویت 

تویی معبود در دیر و كنشتم 

چو مجنونان زبندِ عقل جستم

بُریدم از همه، دل در تو بستم

بیفشان زلف كز عالم گسستم

تویی مقصود از بالا و پستم

 
      مولانا(غزلیات شمس)
       
       
(گوینده):  این بود شاخه گل شماره  ۴۳۲    
       
       
       
       
       
       
       
       
       

Back to programme page